بررسی مشخصۀ واژگانی و جایگاه نحوی قید اجباری در زبان فارسی

در زبان فارسی، برخی از قیدها که غالباً با عنوان افزودة اجباری از آن ها یاد شده است، کانون توجه شماری از زبان­شناسان بوده است. در تحلیل­های یادشده، بی­آنکه تبیینی فراگیر در مورد جایگاه نحوی قیدهای گوناگون ارائه شود، قیدها تنها در دو گروه افزودة اختیاری و افزودة اجباری بررسی می­گردد. در این میان، مقالة حاضر می­کوشد تا در قالب دستور کمینه­گرابه این پرسش پاسخ دهد که فصل ممیز قیدهای اجباری و غیر اجباری کدام است و جایگاه ساختاری قیدهایی که در تحلیل­های پیشین با نام افزودة اجباری مورد بررسی قرار گرفته شده است کجاست. در تحلیل حاضر، علاوه بر وجود مشخصة [umanner] بر روی فعل، مشخصة واژگانی [+manner] برای قید اجباری پیشنهاد می­شود . همچنین استدلال می­شود که این دسته از قیدها، بر خلاف سایر قیدها، جایگاه مشخص­گر فرافکن نقشی خاصی را اشغال نمی­کنند و تولید پایة آن ها در جایگاه مشخص­گر گروه فعلی بزرگ صورت می­پذیرد.